| |
Biografie
Als ik oude foto’s van mijzelf bekijk weet ik dat ik dat ben en toch is het of ik naar een ander kijk, naar iemand die op mij lijkt en mijn leven heeft geleid. Die iemand is net als ik vernoemd naar zijn opa van moeders zijde, heeft net als ik naast boer Kik gewoond in Noordgouwe op Schouwen Duivenland, woonde later als dokterszoontje in het dorp des Heren Woudenberg, zat daar op de Jan Ligthartschool en begon toen zijn ouders hun huwelijk eraan gaven aan een Odyssee die van Blaricum naar Leeuwarden naar Bilthoven naar Kerkwerve naar Breda naar Utrecht en naar mijn huis in Bilthoven nu leidde.
Hij bezocht tijdens die Odyssee het keurige Corderius College in Amersfoort, de gerenommeerde Rijks HBS in Leeuwarden, de wat leerlingvriendelijkere Gemeentelijke HBS in Leeuwarden, het destijds ijzingwekkend strenge Pieter Zeemans College in Zierikzee en de Werkplaats Kindergemeenschap in Bilthoven. School was een kwelling voor mij.
Na school werd ik ic- en cc-verpleegkundige in Breda aan het Diaconessenziekenhuis, later in het oude en nieuwe Antonius Ziekenhuis in Utrecht en Nieuwegein. Ik studeerde daarnaast Grieks en Latijn en ben sinds 1993 leraar Latijn en Grieks. Leraar zijn is leuk werk, net als verpleegkundige zijn, dat is ook superleuk. Tussendoor was ik nog een blauwe maandag zeepierenspitter, palingvisser en yogi. Sinds 2010 bekwaam ik mij als coach.
Schrijven deed ik voor het eerst in de zandbak in Woudenberg met rode pen in een ruitjesschrift. Ik was verliefd. Eros und Botschaft sind eines, dichtte iemand, en dat spreekt me aan. Eros is volgens Sokrates de kracht van het verlangen naar wat goed is en mooi is en waar is, naar eenheid en heelheid. Schrijven heeft veel met verlangen te maken. Schrijven doe ik uit noodzaak, ik kan niet zonder. Ik heb een neus voor verhalen. Men beweert dat dat komt omdat ik een slecht geheugen zou hebben of een dikke duim: ik ben van mening dat mijn geheugen de echte toedracht van dingen onthoudt, ook als de feiten misschien niet meer exact kloppen met de historische toedracht. De moeder der Muzen is Herinnering en zo is het.
In het Eeuwgedicht dicht ik over haar geboorte:
Water, sprak een vrouw, water houd ik van.
Water verlief ik mij in de spiegeling.
Ze wierp er haar ring in, een erfstuk
van oud geluk. Plonsweg was het ding.
Maar niet lang later wees bruising
en bruis en bruisende opkook en
schuim en schuiming en borreling ook
op de plek van verdwijning. Een bron
(oud leed, tranen van een vorig soort)
vulde van leegten het Volzijn verlangen
en bedekte de diepten met glinstergeheim.
Aan de nieuwe kusten bromde branding.
Gespierde stromen sleurden eb en vloed
en van pas gepoetst zilver en tovermakreel
kleurden vissen en schelpen en glansde de zee.
Ben ik lang van stof? Is bekend hoe het ging?
Goed. Mosselvissers vingen een godin.
Ze stond op het dek en maakte de mannen
gek van haar halfverlegen Venusheupswing.
Ze zei: wie met mij slaapt verwekt Herinnering.
|
|
Bibliografie
Volwassen
- Amsterdam dus, poëzie-bloemlezing, Inez van Eijk, Rap 1991 (gedicht)
- Het oog van de veeboer, Contact 1991 (gedichten)
- Opdracht, CP pers Amsterdam 1996 (gedichten)
- Een takje tussen je tanden, CP pers 2000 (gedichten)
- Aan de koolstofconditioner, Wagner & van Santen, 2000 (gedichten)
- 25 jaar Nederlandstalige poëzie 1980-2005 in 666 en een stuk of wat gedichten, BnM, 2006 (5 gedichten)
Jeugd
- 1992 - Lieve engerd de groetjes (met Inez van Eijk en Mieke de Haan)
- 1995 - Thuis niet thuis
- 1996 - Ik hou waar ik van hou
- 1998 - Dossier Wauter Both
- 2003 - Schrijf me
- 2006 - Kijk niet om
- 2008 - Ik ben van niemand
- 2009 - Het geheim van de verdwenen dieren
- 2011 - Het jaar van de leugen
- 2012 - Watermeisje
Nominaties & Prijzen
- Kijk niet om - eervolle vermelding Gouden Zoen in 2007
- Lieve engerd de groetjes - Zilveren Griffel in 1993
- Thuis niet thuis - Longlist Gouden Uil
Kijk ook bij
|
|
