Dans je droom de wereld in (deel 1)
Deel 1
(Aan die mij schiep
Die mij nu aanziet
De grote versnipperaar
De vernietiger van geschapen wezens
De wind is ouder dan iemand
tenslotte vertrekt
door het raam van de bus
langs de ononderbroken zin van een straat
naar de dubbele punt: het station.
Achterlatend wat hij niet achterlaten kan
en toch een ander dan
de man die zijn koffer nam
stoot de trein door de wissels, langzame trein
wiegt door de ochtend zijn reizigers
over de vissestaarten van het spoor,
langs de droge perrons,
geen middel om te bemiddelen,
langs stijve snelle lijnen,
over de daken vallen vogels,
de zon springt uit de grond,
zichzelf ligt het oog te beloven
aan wat zo is. Ik schrijf
om niet te verliezen, ik kijk
mijn ogen uit het land op de rug.
De etages van de stad en de ramen
naast elkaar boven elkaar hun spiegelhuid
ik begrijp niet zoveel ogennood;
alleen hoe er uit het zicht verdwijnt
een vrouw in witte zomerjurk
die voorbij een sneltrein kijkt.
Een man rijdt tegen het hart in, ik ga.
Wat ik schrijf bedwing ik niet.
De lissen langs de sloten hebben geen decor,
ik bied ze mijn raam, mijn dag humeur,
en de haas in het bleek verbaasde hooiland
verzin ik
omdat ik honger naar een verband met mij,
deze buik die ik bewoon en deze longen
die ik adem, houdend van
rode woorden,
klaprozen, stadskinderen langs het taluud,
zoals ze in je ogen spatten,
ook de brug kleurt over het water
de vrolijkheid zelve.
Straks is elke stad een naam
en de eerste de beste
die je spreekt, welkom broer,
kust je wang.
Het raam rijdt naar de zon en kan nog verder.
Ik schroef mijn middel vast, tevreeën
waar ik ben, geen liedje van verlangen,
in een coupe van ingehouden praterigheid
met de geur van net niet eerlijk ochtendzweet.
Door het raam in de sloot staat een paard
wil niet eruit.
Fluitekruid berm, fluitekruid berm
langs het paardebloemenland langs het boterbloemenland,
`dans je droom de wereld in'
een rode beuk vrijt een kastanjebloemboom.
Lees verder:
|
