HOLLANDSE GEDICHTEN
Paardenbloemen
Kijk paardenbloemen,
die maken het gras geel en het gras groen.
Een grote familie onder de zon.
Op hun knakbare steel, uit hun knop
groeiend, rafelend het hart tot het op is
en bijen komen maar kort
als om een vluchtige herinnering van geur.
Terwijl er zijn die openen
hun secure neusjes, lekkere
waar je in knijpen wilt en het binnenst van
weten, de een na de ander.
Namiddags schroeven de lange buitenste blaadjes
hun knop op slot, meer wind zwaait
de berken die zwaaien en druppeltjes
tikken de blote rug van kinderen
die zich verstoppen tot het donker
is in het bos.
Een volgende dag als de zon
opziet over het dak,
zijn er die blijven dicht die zwijgen
zoals harde kwasten hun kleur vergeten.
In de huizen
wordt koffie gezet, gegaapt, geschoren,
de mezen borduren de morgen
het bloeit
rondom de zon en wind beweegt weer
de geladderde blaadjes en van sommigen
valt van de tweede knop de eerste
zwijgzaam in het gras,
pluisbollen ontplooien een stralend geraamte
en vanzelf
wanneer je er zit en kijkt,
blaast iemand de zaadjes in zijn gezicht
in zijn mond, zaaien zij zich.
Lees verder:
|
