| |
Haperen
Er zijn dagen, je pakt je tas in, je reist, je loopt de school binnen, je ziet jezelf weerspiegeld in het raam en denkt: Ben ik die man? De leerlingen in de gang begroeten je, collega's knikken of steken hun hand op.
Stel dat je thuis bleef, jezelf onbereikbaar maakte?
Men zegt wel: instellingen hebben geen geheugen, leerlingen keren zich als bloemen naar de nieuwe zon, dus denk aan jezelf en trek op tijd je grens. Adviezen genoeg.
Wat is je grens? De collega's die hun grens trokken, belandden pas serieus in de lappenmand. Wie de touwtjes loslaat, stort in. En de weg terug is zwaar. Opgestaan plaats vergaan. Prestigeverlies en Faalangst zijn de nieuwe tegenstanders. Wat moet je thuis doen? Zien hoe de buurvrouw met onverwoestbare regelmaat de hond uitlaat.
Als je, zoals mij onlangs overkwam, iemand verliest, hoor je de stem van de aarde: Wat doe je? Waarom? Ineens maak je een rekensom. Wat betekent je werk in het licht van de eeuwigheid? Voor welke toekomst span je je in? Zijn wij leraren niet als Danaïden almaar vullende het vergeetvergiet van de jeugd, terwijl de tijd door je eigen vingers glipt?
Ja, denk je en wil niet meer.
Er zijn dagen, je legt een gebruik van de coniunctivus uit en je merkt dat je woorden niet aankomen. Camila bijvoorbeeld. Ze kijkt me aan maar ze ziet me niet. Ze heeft een gaaf gezichtje en ruikt een beetje zuur. Ze heeft niet gegeten. In de pauze zit ze met een Ipod onder de trap Ze luistert: And I miss you, like the desert miss the rain.
Ze is een van die vele jongeren die braaf de school bezoeken, zich niet kunnen concentreren, zonder verzet onvoldoendes incasseren en pas na school opleven als MSN ze gezelligheid biedt. Wat er aan de hand is?
Pak de klassenlijst en kruis aan: gescheiden ouders, één ouder gezin, ziekte thuis, eetprobleem, etc etc. Je haalt ruim de helft. En al die kinderen luisteren naar je uitleg over de irreële wens en voelen bij vlagen in hun buik de pijn van het grote leven. Sentimenteel hoeven we daar niet over te doen.
Maar terwijl de onderwijsmachine doordendert en urennormen en onderwijskwaliteit als strijdbanieren boven 's Gravenhage wapperen, is het goed te weten dat wij, leraar en leerling, weliswaar sterk als riet zijn maar ook mensen die soms haperen en uit een vitaal gevoel van protest tegen het bestaan niet anders kunnen en willen dan haperen.
|
|
NRC Onderwijs Column
Zaterdag & Cetera
|
|
