Home Weblog Boeken Over Marijn Contact  
 
 
Home > Boeken > Columns > Ware liefde
 
 

Columns

 
 

Ware liefde

Philemon en Baucis in hun jonge jaren, wie kent ze niet? Stakerige lijfjes, spitse kindervingers, net onder moeders paraplu vandaan en verliefd. Ze zitten in de pauzes ergens in een hoekje van het schoolgebouw als vogeltjes met elkaar te snateren, vullen elkaars snaveltjes met partjes mandarijn en als iemand ze uitlacht of bespot zeggen ze: get a life en laat ons met rust. Zijn ze mooi? Ja, vinden ze zelf. Ze zijn voor elkaar geboren. Naarmate de verkering duurt, ontstaat een stilte om hen, een heilig respect, want iedereen weet: dit is everlasting love, zij horen bij elkaar. En wat er, qua seks, tussen hen gebeurt? Niemand op school vraagt zich dat af.
Ouders vragen zich dat wel af, logisch. Ook bij ons thuis was het een issue. Ik weet dat wij, mijn tweede moeder en haar drie zoons, mijn vader met mij en mijn zus, weer eens een 'groepsgesprek' hadden. Thema: sparen voor later. Het was een warme zomeravond. Ik wilde voetballen op straat maar zat op de grond en wreef pluisbolletjes uit het tapijt. Mijn zus zat te broeien in de grote stoel. De pijlen van de opvoeding waren gericht op de middelste van de drie broers. Hij had heftig verkering.
Onze wederzijdse ouders tracteerden ons op lessen uit hun eigen leven. Over de oudste van de broers bijvoorbeeld. Hij had amper een kusje met een meisje uitgewisseld of zijn moeder had hem al op het medicijnkastje gewezen waar hij kon vinden wat hij nodig had om ongelukjes te voorkomen. Helemaal, de plank mis, vond hij dat toen, te belachelijk gewoon. Tussen hem en zijn vriendinnetje was immers sprake van ware liefde. Wie begint er dan over condooms?
Hij had gelijk gehad, vonden ze nu. Hun nieuwe geluk leerde hen dat. Maagdelijkheid is een geschenk dat je moet bewaren voor de ware. Spaar elkaar, was de boodschap, doe tijdig een knoop in je pieletje.
Maar ja, als we de media moeten geloven zijn dit nostalgische gevoelens en pornoficeert onze samenleving en in het bijzonder onze jeugd dramatisch, iets wat de jaren zestig en zeventig generaties begrijpelijkerwijs grote zorgen baart. Maar is het ook waar? Kun je meisjes kopen voor een breezer? Maken jongens gebruik van afzuigdiensten?
Het komt vast voor. De werkelijkheid is soms erger dan je kunt verzinnen. Maar nieuws moet worden verkocht, dat ook. En losse zeden zijn van alle tijden. De heerlijke Calypso verleidt steeds weer brave huisvaders en Circe vertroetelt nog dagelijks haar gezellige zwijntjes. Eros rules. Overal en altijd. Van de kleuterschool tot in het bejaardenhuis. Eros is geen pornogod.
Eros doet in verlangen. De meeste jongeren die ik ken moeten niet veel van porno hebben. Iedere niet betoverde jongen gruwt van een slettebak en heel wat meisjes geloven graag en langdurig in koninklijke kikkers. Ware liefde, daar gaat het nog altijd om. Een lief meisje, een lieve jongen, iemand die leuk is om te zien en speciale aandacht voor je heeft. Trouw is een hoog goed. Van vreemd gaan komt ruzie, niet alleen met je liefje maar ook met de vrienden van je liefje.
En dan nog, losse zeden hebben, van wie mag dat niet? Hoe erg is dat? Ik herinner me dat een nogal hoerig gekleed schoolmeisje eens bij een crematie stond, veertien misschien, stevig omarmd door haar nieuwste te oude vriend.
Vroeg rijp, vroeg rot, oordeelde een O.B. Bommelachtige man naast mij in de rij. Haar uiterlijk dissoneerde met dat van de rouwenden, haar hele leven dissoneerde vermoedelijk met de burgerlijke moraal, maar de wind woei door de cipressen, een Borsato lied zwierf uit het crematoriumgebouw, haar gezicht was schoon, haar ogen waren donker en haar tranen deugden niet minder dan de onze. Het is nog maar de vraag of zij ongelukkiger is geworden dan de nijvere zaadspaarders die onze ouders van hun zonen wilden maken.
Zullen we maar niet al te bezorgd zijn over de jongste zedenverwildering en accepteren dat smaken en verlangens verschillen? Of is het zo dat we in het diepst van onze gedachten zelf een Philemon of Baucis zouden willen zijn en zelf zo hunkeren naar die ene, de enige ware? Zou dat het soms zijn?


 

NRC Onderwijs Column

Zaterdag & Cetera